جراحی ایمپلنت دندان در مقابل بریج و دندان مصنوعی
از دست دادن دندان فقط یک تغییر ظاهری نیست؛ بلکه می‌تواند تأثیرات جدی بر عملکرد سیستم جویدن، ساختار استخوان فک و حتی نحوه صحبت‌کردن بگذارد. این مسئله در درازمدت می‌تواند منجر به تحلیل استخوان، تغییر فرم صورت و حتی مشکلات گوارشی ناشی از جویدن نادرست غذا شود. خوشبختانه، راهکارهای متعددی برای جایگزینی دندان‌های از دست‌رفته وجود دارد، اما انتخاب روش مناسب، مطابق با شرایط هر فرد، نیازمند بررسی دقیق است. جراحی ایمپلنت دندان، بریج و پروتزهای متحرک، سه گزینه رایج در این زمینه هستند، اما کدام‌یک بهترین انتخاب است؟ در این مقاله، با بررسی علمی و تخصصی این روش‌ها از نگاه جراح ایمپلنت دندان در گرگان، دکتر آذین کمال پور، ، شما را در تصمیم‌گیری آگاهانه همراهی می‌کنیم.
همچنین بخوانید:
♣ ایمپلنت دندان | راهکاری مدرن برای دندان‌های از دست رفته
♣ پروتز دندان | راه‌حلی جامع برای بازگرداندن زیبایی دندان
جراحی ایمپلنت دندان و ساختار و اجزای آن
ایمپلنت دندان یکی از پیشرفته‌ترین روش‌های جایگزینی دندان است که به دلیل ساختار منحصربه‌فرد و عملکرد مشابه دندان طبیعی، طرفداران زیادی دارد. برخلاف بریج و پروتزهای متحرک، این روش به‌طور مستقیم در استخوان فک قرار می‌گیرد و ثبات بالایی دارد. در این بخش، ابتدا با ساختار ایمپلنت و اجزای اصلی آن آشنا می‌شویم، سپس مراحل کاشت آن را ارائه و در نهایت، مزایای بیومکانیکی این روش را در مقایسه با سایر گزینه‌های جایگزینی دندان بررسی خواهیم کرد.
فیکسچر، اباتمنت و روکش ایمپلنت
ایمپلنت دندان یک ساختار سه‌بخشی است که هر قسمت آن نقش مهمی در عملکرد نهایی دارد. فیکسچر، که پایه اصلی ایمپلنت محسوب می‌شود، معمولاً از جنس تیتانیوم است و درون استخوان فک جای می‌گیرد. این بخش از طریق فرآیندی به نام استئواینتگریشن (جوش خوردن استخوان با فلز) به استخوان متصل می‌شود و پایه‌ای محکم برای سایر اجزا فراهم می‌کند. این ویژگی باعث می‌شود که ایمپلنت برخلاف دندان مصنوعی یا بریج، ثبات و استحکام بالایی داشته باشد و بتواند فشارهای ناشی از جویدن را به‌خوبی تحمل کند.
پس از آن، اباتمنت به‌عنوان یک رابط روی فیکسچر قرار می‌گیرد. این قطعه، که معمولاً از جنس تیتانیوم، زیرکونیا یا ترکیبی از این دو است، نقش مهمی در اتصال روکش به پایه ایمپلنت ایفا می‌کند. طراحی و متریال اباتمنت می‌تواند بر فاکتورهایی مانند دوام، مقاومت در برابر فشار و حتی زیبایی نهایی تأثیرگذار باشد. در برخی موارد، از اباتمنت‌های سفارشی استفاده می‌شود تا هماهنگی بیشتری با لثه و سایر دندان‌ها ایجاد شود، به‌خصوص در نواحی جلویی دهان که ظاهر دندان از اهمیت بالاتری برخوردار است.
روکش ایمپلنت آخرین بخش این ساختار است که مستقیماً در معرض دید و تماس با مواد غذایی قرار دارد. این قسمت می‌تواند از جنس سرامیک، زیرکونیا یا ترکیبی از فلز و پرسلن باشد که هرکدام ویژگی‌های خاص خود را دارند. روکش‌های سرامیکی و زیرکونیایی به دلیل شباهت زیاد به دندان طبیعی، انتخاب محبوب‌تری هستند، درحالی‌که مدل‌های فلزی معمولاً استحکام بیشتری دارند. انتخاب متریال روکش، علاوه بر سلیقه بیمار، به فاکتورهایی مانند میزان نیروی جویدن و محل قرارگیری ایمپلنت نیز بستگی دارد. این ترکیب سه‌مرحله‌ای، ایمپلنت را به یکی از کاربردی‌ترین و ماندگارترین روش‌های جایگزینی دندان تبدیل کرده است.
مراحل کاشت و جراحی ایمپلنت دندان
فرایند کاشت ایمپلنت دندان طی چند مرحله انجام می‌شود. در ابتدا، جراح فک و صورت با ایجاد یک برش در لثه، فیکسچر را درون استخوان فک قرار می‌دهد. همانطور که گفتیم این قطعه نقش ریشه دندان را ایفا می‌کند. پس از جایگذاری، یک دوره انتظار چندماهه لازم است تا فرآیند استئواینتگریشن (جوش خوردن استخوان با ایمپلنت) تکمیل شود. مدت‌زمان این مرحله معمولاً بین 3 تا 6 ماه متغیر است و به عواملی مانند کیفیت و تراکم استخوان فک بستگی دارد. در برخی موارد، اگر بیمار دچار تحلیل استخوان باشد، ممکن است پیش از این مرحله نیاز به پیوند استخوان داشته باشد که روند درمان را طولانی‌تر می‌کند.
پس از اطمینان از جوش خوردن فیکسچر، مرحله دوم آغاز می‌شود که شامل قرار دادن اباتمنت روی ایمپلنت است. اباتمنت به‌عنوان رابط بین فیکسچر و روکش عمل می‌کند و امکان اتصال پروتز نهایی را فراهم می‌سازد. در برخی روش‌ها، اباتمنت بلافاصله پس از کاشت فیکسچر نصب می‌شود، اما در بیشتر موارد، این مرحله پس از بهبود اولیه لثه انجام می‌گیرد. در نهایت، روکش دندانی که می‌تواند از مواد مختلفی مانند زیرکونیا یا سرامیک ساخته شود، روی اباتمنت قرار می‌گیرد تا ظاهر و عملکرد دندان طبیعی را شبیه‌سازی کند. با توحه به شرایط بیمار و روش درمانی انتخابی، کل این فرایند ممکن است از چند ماه تا حدود یک سال طول بکشد، اما نتیجه نهایی یک جایگزین دائمی با استحکام بالا خواهد بود.
مزایای جراحی ایمپلنت دندان نسبت به سایر روش‌های جایگزینی دندان
ایمپلنت دندان از نظر بیومکانیکی عملکردی مشابه ریشه دندان طبیعی دارد و برخلاف بریج یا دندان مصنوعی متحرک، فشار مناسبی به استخوان فک وارد می‌کند. این فشار باعث تحریک استخوان و جلوگیری از روند تحلیل آن می‌شود، درحالی‌که در روش‌های دیگر، به دلیل عدم وجود اتصال مستقیم به استخوان، با گذشت زمان کاهش تراکم استخوانی اتفاق می‌افتد.
علاوه بر این، ایمپلنت به‌طور مستقل در فک قرار می‌گیرد و نیازی به تراشیدن دندان‌های مجاور ندارد، درحالی‌که بریج برای تکیه‌گاه خود به دندان‌های کناری وابسته است و ممکن است به مرور زمان باعث ضعف آن‌ها شود. همچنین، استحکام بالای ایمپلنت باعث افزایش کارایی سیستم جویدن می گردد و بیمار را از بسیاری از محدودیت‌های غذایی که در پروتزهای متحرک وجود دارد، رها می‌کند. این ویژگی‌ها باعث می‌شود که ایمپلنت نه‌تنها از نظر دوام و عملکرد، بلکه از لحاظ سلامت دهان و دندان نیز گزینه‌ای پایدارتر و برتر محسوب شود.
بریج دندان چیست؟
بریج دندان یکی دیگر از روش‌های متداول جایگزینی دندان ازدست‌رفته است که برای افرادی که نمی‌خواهند جراحی ایمپلنت انجام دهند، گزینه‌ای قابل‌بررسی محسوب می‌شود. این روش معمولاً به کمک دندان‌های مجاور آن ناحیه نصب می شود و به‌عنوان یک ساختار یکپارچه عمل می‌کند. بریج‌ها در دو نوع ثابت و متحرک وجود دارند که هرکدام مزایا و محدودیت‌های خاص خود را دارند. در ادامه، به بررسی انواع بریج‌های دندانی، مراحل آماده‌سازی و اجرای آن‌ها و همچنین مزایا و معایب این روش خواهیم پرداخت.
انواع بریج‌های ثابت و متحرک و کاربردهای آن‌ها
بریج ثابت، همانطور که از نامش پیداست، به کمک روکش‌های مخصوص روی دندان‌های مجاور قرار می گیرد و به طور دائمی در دهان باقی می‌ماند. این نوع بریج معمولاً از مواد مقاومی مانند سرامیک، فلز یا ترکیبی از هر دو هستند که علاوه بر ظاهر طبیعی، استحکام بالایی نیز دارد. با این حال، برای نصب بریج ثابت، معمولاً دندان‌های سالم کناری باید تراش داده شوند تا به عنوان پایه عمل کنند، که این موضوع ممکن است در طولانی‌مدت تأثیر منفی بر سلامت دندان‌های مجاور بگذارد.
در مقابل، بریج‌های متحرک که با نام پروتز پارسیل نیز شناخته می‌شوند، روی لثه قرار گرفته و از طریق اتصالات خاص یا قلاب‌های فلزی به دندان‌های طبیعی متصل می‌شوند. این نوع بریج قابلیت خارج شدن از دهان را دارد و معمولاً در مواردی که چندین دندان از دست رفته باشند یا دندان‌های مجاور برای نگه‌داشتن بریج ثابت مناسب نباشند، استفاده می‌شود. هرچند بریج‌های متحرک هزینه کمتری دارند و نیازی به تراش دندان‌های سالم ندارند، اما ممکن است در مقایسه با بریج‌های ثابت، ثبات کمتری داشته و باعث ایجاد ناراحتی در هنگام جویدن شوند. انتخاب بین این دو روش بسته به شرایط هر فرد، تعداد دندان‌های از دست رفته و سلامت دندان‌های مجاور متفاوت خواهد بود.
نحوه آماده‌سازی دندان‌های پایه و مراحل انجام بریج
برای نصب بریج دندانی، ابتدا دندان‌های مجاور ناحیه بی‌دندانی که به‌عنوان پایه عمل می‌کنند، باید آماده‌سازی شوند. در بخش قبل مختصرا اشاره کردیم که این فرآیند شامل تراشیدن سطح مینای دندان است تا فضای کافی برای قرارگیری روکش‌های بریج ایجاد شود. سپس، دندان‌پزشک از فک بیمار قالب‌گیری کرده و آن را برای ساخت بریج دائمی به لابراتوار ارسال می‌کند. در این مدت، یک بریج موقت روی دندان‌ها قرار می گیرد تا از حساسیت و آسیب احتمالی جلوگیری کند. دندان‌پزشک پس از آماده شدن بریج نهایی، آن را با استفاده از چسب‌های دندان‌پزشکی مخصوص روی دندان‌های پایه فیکس می‌کند تا ثبات و عملکرد مطلوبی داشته باشد.
مزایا و معایب استفاده از بریج دندان
بریج دندان به دلیل سرعت بالای درمان و هزینه کمتر نسبت به ایمپلنت، همچنان طرفداران زیادی دارد. این روش نیازی به جراحی ندارد و معمولاً در طی چند جلسه، بیمار می‌تواند دندان جایگزین خود را دریافت کند. بریج‌های دندانی، با توزیع فشار روی دندان‌های پایه، عملکرد مناسبی در جویدن دارند و از نظر ظاهری نیز شباهت زیادی به دندان‌های طبیعی دارند. با این حال، انتخاب نوع مناسب بریج و رعایت بهداشت دهان و دندان تأثیر زیادی در افزایش طول عمر آن دارد.
با وجود تمامی مزیت‌هایی که گفتیم، یک عیب بزرگ وجود دارد و آن نیاز به تراشیدن دندان‌های سالم مجاور است. این کار می‌تواند مینای دندان را ضعیف کند و در بلندمدت، احتمال پوسیدگی یا حساسیت دندان‌ها را افزایش دهد. همچنین، برخلاف ایمپلنت، بریج‌ها مستقیماً با استخوان فک در تماس نیستند و در نتیجه نمی‌توانند از تحلیل تدریجی استخوان جلوگیری کنند. این مسئله به‌مرور باعث کاهش استحکام ساختار فک در ناحیه بی‌دندانی می‌شود. به همین دلیل، بیمارانی که به دنبال یک روش با دوام بالاتر هستند، معمولاً ایمپلنت را به‌عنوان جایگزین مناسب‌تری در نظر می‌گیرند.
پروتزهای متحرک (دندان مصنوعی)
پروتزهای متحرک یا همان دندان مصنوعی یکی دیگر از روش‌های رایج جایگزینی دندان‌ها هستند که به دلیل عدم نیاز به جراحی و هزینه بسیار کمتر، همچنان طرفداران خاص خود را دارند. این پروتزها به دو دسته کامل و پارسیل تقسیم می‌شوند که هرکدام بسته به تعداد دندان‌های از دست‌رفته و شرایط بیمار کاربرد خاصی دارند. هرچند دندان مصنوعی می‌تواند عملکرد جویدن و صحبت‌کردن را بهبود دهد، اما برخی بیماران در اوایل استفاده با مشکلاتی مانند لغزش، ایجاد زخم در لثه و کاهش قدرت جویدن مواجه می‌شوند. در ادامه این بخش، به بررسی انواع پروتزهای متحرک، نحوه تأثیر آن‌ها بر عملکرد دهان و تفاوتشان با مدل‌های پیشرفته‌تر مانند پروتزهای ایمپلنت ساپورتد خواهیم پرداخت.
انواع پروتزهای کامل و پارسیل
پروتزهای پارسیل زمانی استفاده می‌شوند که بیمار هنوز تعدادی از دندان‌های طبیعی خود را دارد و نیاز به جایگزینی چند دندان خاص دارد. این پروتزها معمولاً با استفاده از قلاب‌های فلزی یا اتصالات مخفی به دندان‌های باقی‌مانده متصل می‌شوند و به بازگرداندن توانایی جویدن و صحبت‌کردن کمک می‌کنند. در مقابل، پروتزهای کامل برای بیمارانی مناسب هستند که تمام دندان‌های خود را در یک یا هر دو فک از دست داده‌اند. این نوع پروتز به لثه‌ها متکی است و از طریق مکش و چسب مخصوص در جای خود نگه داشته می‌شود.
یکی از چالش‌های پروتزهای متحرک، عادت کردن به آن‌ها در روزهای ابتدایی استفاده است. بسیاری از بیماران در ابتدا احساس حجیم بودن و ناراحتی دارند و ممکن است برای صحبت‌کردن یا غذا خوردن دچار مشکل شوند. علاوه بر این، پروتزهای متحرک فشار مستقیمی به بافت‌های لثه وارد می‌کنند که در بلندمدت می‌تواند باعث تحلیل استخوان فک شود. از سوی دیگر، برای افزایش دوام و راحتی این پروتزها، رعایت بهداشت دهان و تمیزکردن منظم آن‌ها ضروری است؛ زیرا تجمع باکتری‌ها روی سطح پروتز می‌تواند منجر به التهاب لثه و مشکلات دهانی دیگر شود.
با وجود محدودیت‌های پروتزهای متحرک، بسیاری از بیماران آن‌ها را به‌عنوان یک روش مقرون‌به‌صرفه و کم‌تهاجمی انتخاب می‌کنند. در برخی موارد، برای بهبود ثبات پروتزهای کامل، از روش‌هایی مانند اوردنچر که ترکیبی از ایمپلنت و پروتز متحرک است، استفاده می‌شود. این روش با کاهش لغزش پروتز و افزایش پایداری آن، تجربه بهتری را برای بیمار فراهم می‌کند.
تفاوت دندان مصنوعی سنتی با پروتزهای ایمپلنت ساپورتد
دندان مصنوعی سنتی به‌صورت متحرک روی لثه قرار می‌گیرد و صرفاً با ایجاد مکش یا استفاده از چسب‌های مخصوص در جای خود ثابت می‌شود. این مدل، به‌خصوص در فک پایین، ممکن است هنگام صحبت‌کردن یا جویدن غذا دچار لغزش شود و حتی بیرون بی‌افتد، که تجربه بسیار آزاردهنده‌ای است. در مقابل، پروتزهای ایمپلنت ساپورتد با قرارگیری روی چندین ایمپلنت دندانی درون فک، ثبات بیشتری دارند و فشار جویدن را به‌جای لثه، به استخوان فک منتقل می‌کنند. این تفاوت باعث می‌شود که بیمار تجربه‌ای نزدیک‌تر به دندان‌های طبیعی، بدون نگرانی از حرکت یا افتادن پروتز داشته باشد. همچنین، ایمپلنت‌ها از تحلیل استخوان فک جلوگیری می‌کنند، درحالی‌که پروتزهای سنتی در درازمدت ممکن است منجر به تغییر فرم فک و کاهش حجم استخوان شوند.
طول عمر و ماندگاری روش‌های مختلف جایگزینی دندان
طول عمر روش‌های مختلف جایگزینی دندان به عوامل متعددی ازجمله رعایت بهداشت دهان، کیفیت مواد به‌کاررفته و شرایط فک و لثه بستگی دارد. ایمپلنت‌های دندانی، به دلیل ادغام مستقیم با استخوان فک از طریق فرآیند استئواینتگریشن، در صورت نگهداری صحیح و عدم ابتلا به بیماری‌های لثه، می‌توانند مادام‌العمر باقی بمانند.
در مقابل، بریج‌های دندانی که روی دندان‌های مجاور قرار می‌گیرند، به دلیل احتمال پوسیدگی یا تحلیل دندان‌های پایه، معمولاً بین 10 تا 15 سال نیاز به تعویض دارند. پروتزهای متحرک نیز که مستقیماً روی لثه قرار می‌گیرند، به دلیل ساییدگی مواد و تغییرات تدریجی در ساختار فک، به‌طور متوسط بین 5 تا 8 سال کارایی دارند.
با توجه به این تفاوت‌ها، انتخاب بهترین روش باید بر اساس شرایط فردی بیمار، هزینه‌های نگهداری و میزان ماندگاری مورد انتظار انجام شود.
تأثیر جراجی ایمپلنت دندان، بریج و پروتز بر تحلیل استخوان فک
تحلیل استخوان فک یکی از مشکلات جدی پس از از دست دادن دندان است که مستقیماً به میزان تحرک و فشار وارد بر استخوان بستگی دارد. ایمپلنت‌های دندانی با جایگزینی ریشه طبیعی دندان و انتقال نیروهای جویدن به استخوان فک، از آتروفی استخوانی جلوگیری کرده و حتی می‌توانند به حفظ تراکم استخوان کمک کنند. اما بریج‌های دندانی فقط روی دندان‌های مجاور تکیه دارند و چون هیچ فشاری به استخوان زیرین وارد نمی‌کنند، به مرور زمان آن را تحلیل می‌کنند. از طرفی، پروتزهای متحرک که مستقیماً روی لثه قرار می‌گیرند، نه‌تنها مانع از تحلیل استخوان نمی‌شوند، بلکه به دلیل نبود تحریک کافی، ممکن است این فرآیند را تشدید کنند. این تحلیل استخوانی در طولانی‌مدت باعث تغییر فرم فک و لثه می شود و می‌تواند منجر به مشکلاتی مانند لق شدن پروتزها و حتی تغییر فرم صورت شود.
مقایسه هزینه درمان‌های جایگزینی دندان
هزینه‌ی ایمپلنت دندان در مقایسه با روش‌های دیگر در ابتدا بیشتر است. اما اگر دوام و ماندگاری بالا را در نظر بگیریم، در طولانی‌مدت توجیه اقتصادی بهتری دارد. این روش نیاز به تعویض دوره‌ای ندارد و در صورت رعایت بهداشت، می‌تواند یک عمر باقی بماند. اما بریج دندانی و پروتزهای متحرک با اینکه هزینه‌ی اولیه‌ی کمتری دارند، به دلیل استحکام پایین‌تر و احتمال ساییدگی، شکستگی یا تغییر سایز لثه، معمولاً نیاز به تعویض هر چند سال یک‌بار دارند. علاوه بر این، بریج به دندان‌های سالم مجاور فشار وارد کرده و ممکن است هزینه‌های درمانی بیشتری را در آینده به دنبال داشته باشد. بنابراین، اگر کیفیت، طول عمر و هزینه‌های جانبی را در نظر بگیریم، ایمپلنت در بلندمدت یک سرمایه‌گذاری هوشمندانه محسوب می‌شود.
مقایسه زمان بهبودی و روند درمان در جراحی ایمپلنت دندان، بریج و پروتز
ایمپلنت دندان به دلیل اینکه نیاز دارد تا با استخوان فک جوش بخورد، به زمان بیشتری برای تکمیل نیاز دارد و بسته به شرایط بیمار، ممکن است بین چند ماه تا یک سال طول بکشد. در مقابل، بریج‌های دندانی و پروتزهای متحرک در چند هفته تا چند ماه آماده و نصب می‌شوند، زیرا نیازی به ادغام با استخوان فک ندارند.
درحالی‌که بریج و پروتز گزینه‌های سریعتری برای جایگزینی دندان هستند، اما در طولانی‌مدت ممکن است نیاز به تعویض یا تنظیم مجدد داشته باشند. بنابراین، اگرچه ایمپلنت فرایندی زمان‌بر است، اما نتیجه‌ای پایدارتر و طبیعی‌تر ارائه می‌دهد.
مقایسه عملکرد جویدن و گفتار در روش‌های مختلف
همانطور که در قسمت‌های قبلی به آن اشاره کردیم، ایمپلنت‌های دندانی عملکردی بسیار مشابه دندان طبیعی دارند. این روش نه‌تنها قدرت جویدن را به شکل قابل‌توجهی بازیابی می‌کند، بلکه به دلیل ثبات بالا، امکان خوردن غذاهای سفت و جویدنی را بدون مشکل فراهم می‌کند. علاوه بر این، به دلیل عدم نیاز به تکیه بر دندان‌های مجاور، ساختار دهان و فک را در طولانی‌مدت حفظ می‌کند. در بحث گفتار نیز، ایمپلنت هیچ اختلالی ایجاد نمی‌کند و فرد می‌تواند بدون نگرانی از تغییر در نحوه تلفظ یا جابه‌جایی دندان جایگزین، به‌راحتی صحبت کند.
بریج دندانی اگرچه نسبت به پروتز متحرک استحکام بیشتری دارد. اما همچنان به دندان‌های مجاور متصل است و ممکن است در طول زمان دچار تحلیل ساختاری شود که روی عملکرد جویدن تأثیر می‌گذارد. همچنین، تمیز کردن نواحی زیر بریج سخت‌تر بوده و در صورت رعایت نکردن بهداشت مناسب، احتمال بروز مشکلات لثه و پوسیدگی دندان‌های پایه افزایش می‌یابد.
پروتزهای متحرک نیز، به دلیل عدم ثبات کامل و احتمال لغزش هنگام جویدن یا صحبت کردن، می‌توانند مشکلاتی ایجاد کنند. برخی افراد در ابتدای استفاده از پروتز، با دشواری‌هایی در تلفظ صحیح کلمات مواجه می‌شوند، چراکه پروتز ممکن است روی زبان و حرکت آن تأثیر بگذارد. به همین دلیل، افرادی که به دنبال عملکرد جویدن و گفتار بی‌نقص هستند، معمولاً ایمپلنت را به روش‌های دیگر ترجیح می‌دهند.
موارد منع استفاده از هر روش بر اساس شرایط پزشکی
انتخاب روش مناسب برای جایگزینی دندان ازدست‌رفته به عوامل مختلفی از جمله سلامت عمومی بدن، وضعیت استخوان فک و شرایط لثه بستگی دارد. هر یک از این روش‌ها، از ایمپلنت تا بریج و پروتزهای متحرک، محدودیت‌هایی دارند که ممکن است برخی بیماران را از انجام آن‌ها منع کند. برای مثال، ایمپلنت نیاز به تراکم استخوانی مناسب دارد و در افراد با بیماری‌های مزمن کنترل‌نشده، احتمال شکست درمان بیشتر است. از سوی دیگر، بریج دندانی نیازمند تراشیدن دندان‌های سالم مجاور است که در برخی موارد می‌تواند آن‌ها را ضعیف کند. پروتزهای متحرک هم چالش‌های خاص خود را دارند و ممکن است برای برخی بیماران، به‌خصوص افرادی که دچار خشکی دهان شدید هستند، ناراحتی ایجاد کنند. در ادامه، به بررسی دقیق‌تر این محدودیت‌ها در روش‌های مختلف جایگزینی دندان می‌پردازیم.
محدودیت‌های جراحی ایمپلنت دندان
ایمپلنت‌های دندانی، اگرچه یکی از بهترین روش‌های جایگزینی دندان محسوب می‌شوند، اما برای همه افراد مناسب نیستند. بیمارانی که دچار پوکی استخوان شدید هستند یا تراکم استخوانی کافی در ناحیه فک ندارند، ممکن است به پیوند استخوان نیاز داشته باشند که روند درمان را پیچیده‌تر و طولانی‌تر می‌کند.
علاوه بر این، افرادی که دیابت کنترل‌نشده، بیماری‌های قلبی پیشرفته یا نقص سیستم ایمنی دارند، ممکن است در روند جوش خوردن ایمپلنت با استخوان (اسئواینتگریشن) با مشکل مواجه شوند و در معرض عفونت یا پس‌زدگی قرار بگیرند.
بریج دندانی و محدودیت‌های آن
همانطور که گفتیم، برای نصب بریج دندان‌های مجاور ناحیه بی‌دندانی باید تراشیده شوند تا بتوانند به عنوان پایه بریج عمل کنند. اگر این دندان‌ها سالم و قوی نباشند یا بیمار دچار تحلیل شدید استخوان فک باشد، ممکن است بریج ثبات کافی نداشته باشد و در طول زمان باعث آسیب به دندان‌های طبیعی شود. همچنین بیمارانی که دچار بیماری‌های لثه پیشرفته (پریودنتیت) هستند، ممکن است کاندیدای مناسبی برای بریج نباشند. زیرا التهاب و تحلیل لثه می‌تواند منجر به ناپایداری ساختار بریج شود.
پروتزهای متحرک و چالش‌های آن
پروتزهای متحرک نیز بدون چالش نیستند. پروتزها ممکن است باعث ایجاد زخم‌های دهانی، تحلیل بافت لثه و کاهش قدرت جویدن شوند. همچنین، در بسیاری از بیماران، احساس ناپایداری و لغزش پروتز وجود دارد که می‌تواند بر راحتی و کیفیت زندگی آن‌ها تأثیر بگذارد. علاوه بر این، افرادی که دچار خشکی دهان شدید (زروستومیا) هستند، ممکن است در استفاده از پروتزهای متحرک دچار مشکل شوند. زیرا نبود بزاق کافی باعث افزایش اصطکاک و ایجاد زخم‌های دهانی می‌شود.
کلام آخر:
انتخاب بهترین روش درمانی برای کاشت دندان، به شرایط مختلف زیادی مانند وضعیت فردی، بودجه، سلامت دهان و دندان و البته نظر دندان‌پزشک بستگی دارد. از نظر دکتر آذین کمال پور، ذندانپزشک جراج ایمپلنت در گرگان، روش ایمپلنت دندان از نظر دوام و پایداری، راحتی و اطمینان در جویدن و ظاهر طبیعی، بهترین روش از میان روش های دیگر است. خدمات ایمپلنت دندان دکتر آذین کمال پور، مناسب ترین گزینه ها را با انتخاب های گوناگون در اختیار بیماران قرار می دهد. انتخاب پیچ و روکش از جنس های گوناگون، چکاپ دوره ای رایگان و امکان پرداخت چند مرحله ای، از سایر مزایای جراحی ایمپلنت دندان توسط دکتر کمال پور است. برای اخذ مشاوره جهت ویزیت رایگان، از طریق رزرو آنلاین، یا برقراری تماس، هم اکنون اقدام کنید.
