تفاوت مینی ایمپلنت با ایمپلنت‌های سنتی چیست؟
از دست دادن دندان تنها یک مشکل زیبایی نیست؛ بلکه بر توانایی جویدن، تکلم و حتی سلامت عمومی بدن تأثیر می‌گذارد. ایمپلنت‌های دندانی به عنوان راه‌حلی دائمی، جایگزین ریشه‌های طبیعی دندان شده و به بازگرداندن عملکرد طبیعی دهان کمک می‌کنند. اما همه ایمپلنت‌ها یکسان نیستند. در دندانپزشکی مدرن، دو نوع اصلی از ایمپلنت‌ها رایج هستند: مینی ایمپلنت‌ها و ایمپلنت‌های سنتی. انتخاب میان این دو بستگی به عوامل متعددی مانند تراکم استخوان فک، نیازهای زیبایی‌شناختی و هزینه دارد. در این مقاله به مقایسه جامع این دو روش، مزایا، محدودیت‌ها و بهترین موارد استفاده از هر یک می‌پردازیم. در ادامه، بهترین روش ایمپپلنت دندان در گرگان را از نگاه دکتر آذین کمال پور، پیشنهاد می کنیم.
همچنین بخوانید:
♣ ایمپلنت دندان | راهکاری مدرن برای دندان‌های از دست رفته
آناتومی و ساختار مینی ایمپلنت چگونه است؟
مینی ایمپلنت‌ها از نظر طراحی و ساختار با ایمپلنت‌های سنتی تفاوت‌های قابل‌توجهی دارند. این نوع ایمپلنت‌ها معمولاً قطر کمتر از 3 میلی‌متر دارند و به دلیل شکل باریکشان، برای کاشت در فضاهای محدود یا استخوان‌های کم‌تراکم مناسب‌تر هستند. برخلاف ایمپلنت‌های استاندارد که از دو بخش فیکسچر (ریشه مصنوعی) و اباتمنت (اتصال به روکش یا پروتز) تشکیل می‌شوند، مینی ایمپلنت‌ها اغلب به‌صورت یکپارچه طراحی شده‌اند که این ویژگی باعث ساده‌تر شدن روند درمان و کاهش نیاز به قطعات جانبی می‌شود. علاوه بر این، در ساخت این ایمپلنت‌ها از تیتانیوم استفاده می‌شود که علاوه بر مقاومت بالا، خاصیت زیست‌سازگاری مناسبی با بافت استخوانی دارد.
در ادامه این بخش، به بررسی ویژگی‌های فیکسچر، متریال ساخت و نقش این ایمپلنت‌ها در تثبیت پروتزهای متحرک و بریج‌های دندانی می‌پردازیم.
جنس و ویژگی‌های فیکسچر در مینی ایمپلنت
مینی ایمپلنت‌ها با توجه به قطر کم و طراحی باریکشان، گزینه‌ای مناسب برای افرادی هستند که تراکم استخوانی فک آن‌ها پایین است یا فضای محدودی برای کاشت ایمپلنت دارند. این نوع ایمپلنت‌ها معمولاً از آلیاژ تیتانیوم گرید 5 ساخته می‌شوند که علاوه بر سبکی، مقاومت بالایی در برابر فشارهای جویدن دارد. برخلاف ایمپلنت‌های سنتی که نیاز به جراحی‌های پیچیده و چندمرحله‌ای دارند، مینی ایمپلنت‌ها اغلب بدون نیاز به برش لثه و بخیه، به‌صورت کم‌تهاجمی در فک جایگذاری می‌شوند. این ویژگی باعث کاهش درد، تورم و زمان بهبودی بیماران می‌شود.
سطح فیکسچر در مینی ایمپلنت‌ها معمولاً با تکنولوژی بلاستینگ (Teeth sandblasting) زبرشده است که به بهبود اتصال ایمپلنت با استخوان فک کمک می‌کند. علاوه بر این، طراحی یکپارچه آن‌ها که شامل فیکسچر و اباتمنت متصل به هم است، روند درمان را ساده‌تر کرده و نیاز به قطعات اضافی را کاهش می‌دهد. این ویژگی، مخصوصاً برای ثابت‌سازی دنچرها (دندان مصنوعی متحرک) کاربرد زیادی دارد، چرا که بیماران می‌توانند در مدت‌زمان کوتاهی از پروتزهای ثابت‌تر و باکیفیت‌تر بهره‌مند شوند.
نقش مینی ایمپلنت در تثبیت پروتزهای متحرک
بیمارانی که به دلیل تحلیل استخوان فک یا محدودیت‌های آناتومیکی امکان استفاده از ایمپلنت‌های استاندارد را ندارند، می‌توانند با کمک مینی ایمپلنت‌ها، ثبات بیشتری را در پروتزهای خود تجربه کنند. این ایمپلنت‌ها معمولاً به‌صورت چندتایی در فک قرار می‌گیرند و پروتز متحرک روی آن‌ها قفل می‌شود، که باعث کاهش جابه‌جایی و بهبود عملکرد جویدن می‌شود. ازآنجایی‌که روش کاشت مینی ایمپلنت کم‌تهاجمی‌تر از ایمپلنت‌های معمولی است، بیماران معمولاً دوره نقاهت کوتاه‌تری دارند و سریع‌تر به روال عادی زندگی بازمی‌گردند.
علاوه بر پروتزهای متحرک، مینی ایمپلنت‌ها در تثبیت بریج‌های دندانی کوچک نیز کاربرد دارند. در برخی موارد، به‌ویژه زمانی که فضای کافی برای کاشت ایمپلنت استاندارد وجود ندارد، می‌توان از این نوع ایمپلنت برای حفظ تعادل و استحکام بریج‌های دندانی در ناحیه دندان‌های پیشین (یا دندان‌های با بار کم جویدن) استفاده کرد. به دلیل عدم نیاز به جراحی سنگین و هزینه کمتری که دارد، این روش به‌عنوان راهکاری مقرون‌به‌صرفه برای بیمارانی که به دنبال جایگزینی دندان‌های از دست‌رفته خود هستند، محسوب می‌شود.
بررسی علمی ایمپلنت‌های سنتی
ایمپلنت‌های سنتی نیز یکی از پیشرفته‌ترین روش‌های جایگزینی دندان‌های از دست‌رفته هستند که به دلیل ساختار مقاوم و عملکرد طولانی‌مدت، در درمان‌های دندانپزشکی کاربرد فراوانی دارند. این ایمپلنت‌ها از یک فیکسچر تیتانیومی ساخته می‌شوند که مستقیماً درون استخوان فک قرار می‌گیرد. طی فرآیندی به نام اسئواینتگریشن (جوش خوردن با استخوان)، این فیکسچر به‌طور دائمی با ساختار فک ادغام می‌شود. طراحی این ایمپلنت‌ها به گونه‌ای است که امکان تحمل فشارهای بالا را فراهم می‌کند. در ادامه، به بررسی ساختار، طراحی و کاربردهای بالینی این ایمپلنت‌ها می پردازیم تا تفاوت‌های آن با مینی ایمپلنت‌ها برایتان روشن‌تر شود.
ساختار و طراحی ایمپلنت‌های استاندارد
همانطور که مختصرا اشاره کردیم، ایمپلنت‌های سنتی از دو بخش اصلی تشکیل شده‌اند: فیکسچر و اباتمنت. فیکسچر، همان پیچ تیتانیومی است که درون استخوان فک قرار می‌گیرد و نقش ریشه مصنوعی دندان را ایفا می‌کند. سطح این پیچ معمولاً دارای پوشش‌های ویژه‌ای مانند هیدروکسی آپاتیت یا تیتانیوم زبر شده است که به بهبود یکپارچگی آن با استخوان کمک می‌کند. پس از یک دوره چندماهه برای جوش خوردن فیکسچر با استخوان، بخش دوم یعنی اباتمنت روی آن قرار می‌گیرد. این قطعه رابط بین ایمپلنت و تاج دندان مصنوعی است و طراحی آن به گونه‌ای است که استحکام بالایی دارد و فشارهای ناشی از جویدن را به خوبی تحمل کند.
از نظر طراحی، ایمپلنت‌های استاندارد ضخامت بیشتری دارند (حدود 3.5 تا 6 میلی‌متر)، که این ویژگی باعث تقسیم یکنواخت‌تر نیرو در استخوان فک می‌شود. این نوع ایمپلنت‌ها برای افرادی که حجم استخوان کافی دارند و به دنبال یک جایگزین مقاوم و بادوام هستند، مناسب‌ترند. علاوه بر این، تنوع در اندازه و شکل آن‌ها امکان استفاده در موقعیت‌های مختلف دهان را فراهم می‌کند. برخی مدل‌های جدید حتی دارای طراحی‌های مخروطی یا رزوه‌های خاصی هستند که باعث بهبود تثبیت اولیه و کاهش تحلیل استخوانی در طولانی‌مدت می‌شود.
کاربردهای بالینی ایمپلنت‌های سنتی
ایمپلنت‌های سنتی در طیف گسترده‌ای از درمان‌های دندانپزشکی کاربرد دارند، از جایگزینی یک دندان تکی گرفته تا حفظ ساختار بریج‌های چند دندانی و حتی ثبیت پروتزهای کامل روی فک. به دلیل طراحی و ساختار چندبخشی این ایمپلنت‌ها، نه‌تنها دوام بالایی دارند بلکه به‌خوبی فشارهای ناشی از جویدن را در سطح استخوان فک پخش می‌کنند. در طی این فرایند احتمال تحلیل استخوان بشدت کاهش می‌یابد و از وارد شدن فشار بیش‌ازحد به دندان‌های مجاور جلوگیری می‌شود. همچنین، امکان استفاده از تکنیک‌های پیشرفته‌ای مانند ایمپلنت‌های تمام قوس (Full-Arch) یا روش All-on-4 وجود دارد که برای بیمارانی که تمام دندان‌های خود را از دست داده‌اند، ثبات و عملکردی نزدیک به دندان‌های طبیعی ایجاد می‌کند.
مقایسه جامع مینی ایمپلنت و ایمپلنت سنتی
انتخاب بین مینی ایمپلنت و ایمپلنت سنتی بستگی زیادی به شرایط فک بیمار، میزان تحلیل استخوان، نیازهای درمانی و انتظارات او از نتیجه نهایی دارد. از نظر فنی، تفاوت اصلی این دو روش در قطر فیکسچر، روش کاشت، میزان تحمل نیرو و روند جوش خوردن با استخوان است. مینی ایمپلنت‌ها به دلیل طراحی باریک‌تر، کمتر تهاجمی هستند و معمولاً نیاز به جراحی پیچیده یا پیوند استخوان ندارند، درحالی‌که ایمپلنت‌های سنتی با قطر بیشتر، ثبات و توزیع نیروی بهتری دارند، اما به حجم استخوان کافی نیازمندند. از نظر عملکردی نیز، نوع بارگذاری پروتز و سرعت بهبودی در این دو روش متفاوت است.
در این قسمت، به بررسی جزئی‌تر این تفاوت‌ها، از جمله تأثیر اندازه فیکسچر بر عملکرد بالینی، میزان تراکم استخوان موردنیاز، روش‌های بارگذاری و روند جراحی خواهیم پرداخت.
الف) تفاوت در اندازه و قطر فیکسچر و تأثیر آن بر عملکرد بالینی
اندازه و قطر فیکسچر تأثیر مستقیمی بر انتخاب نوع ایمپلنت و نتایج بالینی دارد. ایمپلنت‌های سنتی با قطر 3.5 تا 6 میلی‌متر برای قرارگیری در استخوان فک با تراکم کافی طراحی شده‌اند. معمولاً در مواردی که بیمار از تحلیل شدید استخوانی رنج می‌برد، نیاز به پیوند استخوان یا روش‌های جایگزین دارند.
در مقابل، قطر مینی ایمپلنت‌ها معمولاً بین 1.8 تا 3.3 میلی‌متر است. آن ها گزینه مناسبی برای بیمارانی هستند که حجم استخوانی محدودی دارند یا نمی‌خواهند تحت جراحی‌های پیچیده قرار بگیرند. علاوه بر این، نحوه توزیع نیرو در این دو مدل متفاوت است. ایمپلنت‌های ضخیم‌تر نیرو را بهتر پخش می‌کنند و برای بازسازی دندان‌های خلفی مناسب‌ترند، درحالی‌که مینی ایمپلنت‌ها معمولاً برای دندان‌های قدامی یا تثبیت پروتزهای متحرک کاربرد بیشتری دارند.
ب) میزان تراکم استخوان موردنیاز برای کاشت هر نوع ایمپلنت
میزان تراکم استخوان، عامل تعیین‌کننده‌ای در انتخاب نوع ایمپلنت است. ایمپلنت‌های استاندارد برای قرارگیری صحیح و توزیع مناسب فشارهای ناشی از جویدن، به استخوان فک با تراکم کافی نیاز دارند. در بیمارانی که دچار تحلیل استخوانی شدید هستند، ممکن است قبل از کاشت ایمپلنت، پیوند استخوان یا لیفت سینوس انجام شود تا بستر مناسبی برای فیکسچر فراهم گردد.
از سوی دیگر، مینی ایمپلنت‌ها به دلیل قطر کمتر و طراحی فیکسچر باریک‌تر، در استخوان‌هایی با تراکم پایین نیز قابل استفاده‌اند و معمولاً نیاز به جراحی‌های اضافی ندارند. به همین دلیل، در بیمارانی که شرایط استخوانی محدودتری دارند یا به دنبال روش با دوره نقاهت کوتاه‌تر هستند، مینی ایمپلنت‌ها می‌توانند گزینه مناسبی باشند.
ج) تفاوت در روش‌های بارگذاری فوری و تأخیر در پروتزگذاری
مینی ایمپلنت‌ها به دلیل طراحی خاص خود، معمولاً امکان بارگذاری فوری دارند، یعنی بیمار می‌تواند در همان روز جراحی، یک پروتز موقت دریافت کند. این ویژگی باعث می‌شود که روند درمان کوتاه‌تر شده و فرد سریع‌تر به عملکرد طبیعی دهان خود بازگردد. در مقابل، ایمپلنت‌های استاندارد به دلیل قطر بزرگ‌تر و نیاز به استئوانتگریشن (جوش خوردن با استخوان)، معمولاً به دوره بهبودی 3 تا 6 ماهه نیاز دارند تا پایه ایمپلنت به طور کامل در استخوان تثبیت شود. این تفاوت در روش بارگذاری، یکی از عواملی است که در انتخاب نوع ایمپلنت تأثیرگذار است و مطابق با شرایط استخوانی بیمار و انتظارات او از درمان، تعیین می‌شود.
روند جراحی و مدت زمان التیام در مینی ایمپلنت و ایمپلنت سنتی
در روند جراحی مینی ایمپلنت‌ها به دلیل طراحی باریک‌تری که دارند، معمولاً نیازی به برش گسترده لثه و بخیه‌زدن نیست و ایمپلنت مستقیماً از طریق یک سوراخ کوچک در استخوان قرار داده می‌شود. به همین دلیل، مدت‌زمان جراحی کوتاه‌تر بوده و میزان خونریزی، درد و التهاب پس از عمل کمتر خواهد بود. در بسیاری از موارد، بیمار می‌تواند بلافاصله پس از کاشت مینی ایمپلنت، از دندان موقت استفاده کند و فعالیت‌های روزمره خود را بدون محدودیت خاصی ادامه دهد. همین موضوع باعث می شود که این روش برای افرادی که به دنبال بهبودی سریع‌تر هستند یا مشکلات پزشکی خاصی دارند که مانع از جراحی‌های سنگین می‌شود، انتخاب مناسبی باشد.
در مقابل، ایمپلنت‌های سنتی نیازمند جراحی عمیق‌تری در استخوان فک هستند. در این روش، ابتدا باید یک حفره دقیق در استخوان ایجاد می کنند و پس از قرارگیری فیکسچر (پایه ایمپلنت)، لثه را بخیه می زنند. مدت زمان درمان بسته به شرایط استخوانی بیمار متفاوت است. ممکن است پیوند استخوان یا لیفت سینوس نیز انجام شود که روند درمان را طولانی‌تر می‌کند. پس از جراحی نیز، دوره التیام بین 3 تا 6 ماه طول می‌کشد تا استخوان فک به‌طور کامل با ایمپلنت جوش بخورد. در این مدت، بیمار باید از رژیم غذایی نرم پیروی کند و از اعمال فشار بیش‌ازحد بر ناحیه جراحی‌شده خودداری کند. هرچند این روش نیاز به صبر بیشتری دارد، اما درنهایت، نتیجه‌ای با ثبات‌تر و دوام طولانی‌تر خواهد داشت.
مقایسه طول عمر، استحکام و نرخ موفقیت
ایمپلنت‌های استاندارد به دلیل یکپارچگی بیشتر با استخوان، معمولاً دوام بالاتری دارند. درصد موفقیت این ایمپلنت‌ها در 10 سال اول بیش از 95% است و در شرایط ایده‌آل می‌توانند 20 تا 30 سال یا حتی بیشتر دوام بیاورند. جنس تیتانیومی فیکسچر و سطح زبر آن که باعث اتصال بهتر به استخوان می‌شود، نقش مهمی در استحکام و طول عمر این نوع ایمپلنت دارد. علاوه بر این، ایمپلنت‌های استاندارد فشار جویدن را به شکل متعادلی در استخوان فک پخش می کنند و احتمال آسیب‌دیدن استخوان در اطراف محل کاشت را کاهش می‌دهند.
در مقابل، مینی ایمپلنت به دلیل سطح تماس کمتری که با استخوان دارد، ریسک شکست نسبتا بیشتری را دارد. به‌طور متوسط، این ایمپلنت‌ها بین 10 تا 15 سال عمر می‌کنند، اما در صورتی که بیمار بهداشت دهان و دندان را رعایت کند و از فشار بیش از حد روی آن‌ها خودداری شود، می‌توانند دوام بیشتری هم داشته باشند. البته به دلیل اینکه مینی ایمپلنت‌ها اغلب برای ثبات پروتزهای متحرک یا جایگزینی دندان‌های با فشار کم استفاده می‌شوند، طول عمر آن‌ها بیشتر به میزان استفاده و مراقبت‌های بیمار بستگی دارد.
نرخ موفقیت ایمپلنت‌های استاندارد و مینی ایمپلنت‌ها بسته به شرایط بیمار متفاوت است. در حالی که ایمپلنت‌های سنتی در بیمارانی با تراکم استخوان کافی عملکرد فوق‌العاده‌ای دارند، مینی ایمپلنت‌ها می‌توانند گزینه‌ای کاربردی برای افرادی با محدودیت استخوانی باشند. انتخاب بین این دو روش کاملاً به ارزیابی پزشک متخصص ایمپلنت و نیازهای بیمار بستگی دارد، چرا که عوامل متعددی مثل سلامت کلی بیمار، میزان تحلیل استخوان و نوع دندان جایگزین‌شده در میزان موفقیت و طول عمر ایمپلنت تأثیر دارند.
موارد استفاده از مینی ایمپلنت با محدودیت‌های استخوانی
مینی ایمپلنت‌ها به دلیل قطر کمتر و روش کاشت ساده‌تر، انتخاب مناسبی برای بیمارانی هستند که دچار تحلیل استخوان فک هستند. بسیاری از افرادی که سال‌ها از دندان مصنوعی استفاده کرده‌اند یا به دلیل بیماری‌هایی مانند پوکی استخوان، تراکم کافی در فک خود ندارند، برای دریافت ایمپلنت استاندارد به پیوند استخوان نیاز خواهند داشت. اما مینی ایمپلنت‌ها به دلیل نیاز کمتر به حجم استخوان، این مشکل را تا حد زیادی برطرف می‌کنند. این ویژگی باعث می‌شود بیمارانی که نمی‌خواهند تحت عمل‌های جراحی گسترده قرار بگیرند، بتوانند بدون نیاز به پیوند استخوان، درمان جایگزینی دندان را تجربه کنند.
یکی از گروه‌های اصلی که از مینی ایمپلنت بهره می‌برند، افراد مسن هستند که دوره نقاهت طولانی برایشان مشکل‌ساز است. در این سنین، ترمیم و بازسازی بافت‌های بدن کندتر از افراد جوان اتفاق می‌افتد و یک جراحی پیچیده ممکن است دوران بهبودی را دشوار کند. مینی ایمپلنت‌ها به دلیل عدم نیاز به جراحی عمیق و تراشیدن مینای دندان، باعث کاهش درد، التهاب و مدت‌زمان نقاهت می‌شوند. به همین دلیل، بسیاری از سالمندان که به دنبال روشی سریع‌تر و راحت‌تر برای جایگزینی دندان‌های از دست‌رفته خود هستند، این گزینه را ترجیح می‌دهند.
علاوه بر افراد مسن، بیمارانی که به بیماری‌های مزمن مانند دیابت کنترل‌نشده یا مشکلات انعقاد خون مبتلا هستند، نیز می‌توانند از مینی ایمپلنت بهره ببرند. این افراد معمولاً ریسک بالاتری برای جراحی‌های پیچیده دارند و دوره بهبودی در آن‌ها ممکن است طولانی‌تر باشد. ازآنجایی‌که کاشت مینی ایمپلنت بدون ایجاد زخم‌های وسیع در لثه انجام می‌شود و نیاز به جراحی باز ندارد، خطر بروز عفونت و عوارض پس از عمل در این بیماران کمتر خواهد بود. به همین دلیل، بسیاری از دندان‌پزشکان برای بیماران با شرایط خاص پزشکی، مینی ایمپلنت را به عنوان یک راهکار جایگزین و کم‌ریسک پیشنهاد می‌کنند.
مزایا و معایب مینی ایمپلنت
مینی ایمپلنت‌ها از بابت همه دلایلی که تا الان نام بردیم، مزایای کلینیکی متعددی دارند. از مهم‌ترین مزیت‌های این نوع ایمپلنت این است که معمولاً بدون نیاز به جراحی سنگین و بخیه‌زدن در استخوان فک قرار می‌گیرند. همین امر باعث کاهش درد، خونریزی و دوره نقاهت می‌شود. علاوه بر این، در بیمارانی که دچار تحلیل استخوانی هستند یا نمی‌خواهند تحت درمان‌هایی مانند پیوند استخوان قرار بگیرند، مینی ایمپلنت‌ها یک راهکار عملی محسوب می‌شوند. در بسیاری از موارد، امکان بارگذاری فوری برای مینی‌ایمپلنت‌ها وجود دارد. به این معنا که بیمار می‌تواند در همان روز کاشت، یک پروتز موقت دریافت کند.
اما در کنار این مزایا، محدودیت‌هایی نیز وجود دارد. مینی ایمپلنت‌ها به دلیل قطر کمترشان، استحکام کمتری نسبت به ایمپلنت‌های استاندارد دارند و برای تحمل فشارهای زیاد، به‌ویژه در نواحی خلفی فک که نیروهای جویدن قوی‌تر است، گزینه مناسبی نیستند. همچنین، در بیماران مبتلا به دندان‌قروچه یا فشار فکی شدید، احتمال شکست یا شل شدن آن‌ها بیشتر است. در ادامه، کاربردهای خاص این نوع ایمپلنت در ارتودنسی و تثبیت پروتزهای متحرک را بررسی خواهیم کرد.
کاربردهای خاص مینی ایمپلنت در ارتودنسی و تثبیت پروتز
مینی ایمپلنت‌ها در ارتودنسی به‌عنوان نقاط اتکای موقت (TADs) نقش کلیدی در هدایت دقیق حرکت دندان‌ها ایفا می‌کنند. در برخی از درمان‌های ارتودنسی، نیاز به نیرویی ثابت و کنترل‌شده برای جابه‌جایی دندان‌ها وجود دارد که تنها با تکیه بر سایر دندان‌ها امکان‌پذیر نیست. در چنین شرایطی، مینی ایمپلنت‌ها در نواحی خاصی از استخوان فک قرار می گیرند تا به‌عنوان نقطه اتکا، فشار لازم را برای حرکت دندان‌ها ایجاد کنند. این روش به اصلاح مشکلات پیچیده‌ای مانند نامرتبی‌های شدید، بستن فضاهای خالی و تنظیم صحیح موقعیت دندان‌های نهفته کمک می‌کند. مهم‌ترین مزیت مینی ایمپلنت‌های ارتودنسی این است که پس از اتمام درمان، به‌راحتی و بدون آسیب به بافت‌های اطراف خارج می‌شوند.
علاوه بر ارتودنسی، مینی ایمپلنت‌ها در تثبیت پروتزهای متحرک نیز کاربرد دارند. بسیاری از بیمارانی که از دندان مصنوعی استفاده می‌کنند، با مشکلاتی مانند لغزش پروتز، احساس ناپایداری هنگام جویدن و حتی دشواری در تکلم مواجه می‌شوند. در این شرایط، مینی ایمپلنت‌ها به‌عنوان نقاط نگهدارنده در فک قرار داده می‌شوند و پروتز متحرک روی آن‌ها قفل می‌شود. این کار باعث می‌شود که پروتز در جای خود ثابت بماند و عملکردی بسیار طبیعی‌تر و راحت‌تر داشته باشد.
محدودیت‌ها و شرایط منع استفاده از مینی ایمپلنت
با وجود مزایای مینی ایمپلنت‌ها، در برخی شرایط نمی‌توان از آن‌ها استفاده کرد. یکی از این موارد، بیمارانی هستند که دچار دندان‌قروچه (براکسیسم) شدید هستند. در این وضعیت، فشار مضاعفی به دندان‌ها و ایمپلنت‌ها وارد می‌شود که ممکن است باعث شکست یا شل شدن مینی ایمپلنت شود. برخلاف ایمپلنت‌های استاندارد که به دلیل قطر و ساختار محکم‌تر، توانایی تحمل نیروهای جویدن سنگین را دارند، مینی ایمپلنت‌ها ظریف‌تر بوده و برای چنین شرایطی طراحی نشده‌اند. به همین دلیل، در بیماران با فشار شدید فکی، ایمپلنت‌های سنتی گزینه مناسب‌تری محسوب می‌شوند.
یکی دیگر از محدودیت‌های بیومکانیکی مینی ایمپلنت‌ها، تحمل بار بیش از حد روی یک واحد ایمپلنت است. در شرایطی که فقط یک مینی ایمپلنت برای حمایت از پروتز یا دندان جایگزین استفاده شود، میزان فشاری که به آن وارد می‌شود ممکن است از حد استاندارد فراتر رود. این موضوع می‌تواند باعث شکست مکانیکی ایمپلنت یا تحلیل رفتن استخوان اطراف آن شود. برای جلوگیری از چنین مشکلی، معمولاً از چندین مینی ایمپلنت در کنار هم استفاده می‌شود تا نیرو به‌صورت متعادل توزیع شود. با این حال، در نواحی که به استحکام بالایی نیاز است، همچنان ایمپلنت‌های استاندارد ارجحیت دارند.
شرایط کلی استخوان فک نیز می‌تواند عاملی تعیین‌کننده در موفقیت یا شکست مینی ایمپلنت باشد. بیمارانی که به تحلیل استخوان شدید دچار شده‌اند و استخوان فک آن‌ها تراکم یا استحکام کافی ندارد، ممکن است حتی برای کاشت مینی ایمپلنت هم گزینه مناسبی نباشند. در چنین شرایطی، پیش از کاشت هر نوع ایمپلنت، ممکن است نیاز به درمان‌هایی مانند پیوند استخوان یا تقویت بافت استخوانی باشد. بنابراین، قبل از انتخاب مینی ایمپلنت، باید به سراغ بررسی وضعیت فک‌‌تان از طریق رادیوگرافی و ارزیابی تخصصی دندان‌پزشک بروید.
مقایسه مینی‌ایمپلنت و ایمپلنت‌های سنتی در یک نگاه
در جدول زیر می‌توانید تمامی تفاوت‌های این دو روش را در یک نگاه مشاهده کنید:
| ویژگی‌ها | مینی ایمپلنت | ایمپلنت سنتی |
|---|---|---|
| قطر فیکسچر | 1.8 تا 3.3 میلی‌متر | 3.5 تا 6 میلی‌متر |
| روش جراحی | کم‌تهاجمی، بدون نیاز به برش لثه و بخیه | جراحی عمیق‌تر، نیاز به بخیه و زمان التیام بیشتر |
| مدت‌زمان بهبودی | کوتاه‌تر (چند هفته) | طولانی‌تر (3 تا 6 ماه) |
| امکان بارگذاری فوری | دارد (در اکثر موارد) | نیازمند دوره بهبودی |
| میزان تراکم استخوان موردنیاز | حداقل تراکم استخوان کافی است | نیازمند استخوان محکم‌تر و حجیم‌تر |
| کاربرد اصلی | تثبیت پروتزهای متحرک، دندان‌های قدامی | جایگزینی دندان‌های خلفی، پروتزهای ثابت |
| هزینه | اقتصادی‌تر | گران‌تر |
| مقاومت در برابر فشار جویدن | کمتر، مناسب برای فشارهای کم | بیشتر، مناسب برای فشارهای بالا |
| نیاز به پیوند استخوان | معمولاً ندارد | در صورت تحلیل استخوان ممکن است لازم باشد |
| دوام و طول عمر | کمتر از ایمپلنت سنتی (10-15 سال) | طولانی‌تر (20+ سال) |
مینی ایمپلنت بهتره یا ایمپلنت‌های سنتی؟
اگر به دنبال انجام انواع ایمپلنت های دندانی در گرگان هستید، ما به شما دکتر آذین کمال پور را پیشنهاد می کنیم. از نظر ایشان، اگر میخواهید یک روش کم‌تهاجمی و سریع را امتحان کنید، مینی ایمپلنت گزینه بهتری خواهد بود. اما در صورتی که استحکام و طول عمر بیشتر مدنظر شما باشد، ایمپلنت‌های سنتی همچنان بهترین انتخاب هستند. بطور کلی، در مطب دندانپزشکی دکتر آذین کمال پور در گرگان، انواع روش های سنتی و مدرن برای ایمپلنت دندان با بهتربن هزینه و شیوه های پرداخت، ارائه می شود. پس کافی است بدون نگرانی از پرداحت هزینه های سنگین، برای رزرو نوبت خود، اقدام کنید و یا با شماره تماس مطب، ارتباط برقرار کنید.
