جراحی پیوند استخوان فک برای ایمپلنت

یکی از اتفاقاتی که در دنیای دندان‌پزشکی زیاد اتفاق می‌افتد، این است که گاها بیماران با اشتیاق زیاد به دنبال کاشت ایمپلنت دندان هستند، اما در اولین بررسی تخصصی متوجه می‌شوند که حجم استخوان فکشان برای نگهداری پایه ایمپلنت کافی نیست (و اینجا است که نقش جراحی فک برای ایمپلنت و پیوند استخوان فک برای ایمپلنت پررنگ می‌شود). اگر استخوان فک را مثل پایه‌ی یک ساختمان در نظر بگیریم، هر نقص یا تحلیل در این ناحیه، به‌طور مستقیم موفقیت نهایی ایمپلنت را تهدید می‌کند. پیوند استخوان نه‌تنها بستر مناسبی برای قرارگیری پایدار ایمپلنت فراهم می‌کند، بلکه امکان بازسازی ساختار فکی از دست رفته را نیز فراهم می‌سازد.

در این مقاله، قرار است فراتر از توضیح‌های سطحی برویم، و واقعیت‌های علمی و مراحل تخصصی این جراحی را با زبانی ساده اما دقیق از زبان دندانپزشک جراح ایمپلنت در گرگان، دکتر آذین کمال پور بررسی کنیم. اگر در مسیر درمان هستید یا قصد تصمیم‌گیری دارید، همه‌چیز را با آگاهی انتخاب کنید، نه با نگرانی و حدس و گمان.

---

همچنین بخوانید:

♣ فناوری ایمپلنت دندان | نوآوری ها و تازه ها

♣ جراحی ایمپلنت دندان یا پروتز مصنوعی؟

---

اهمیت پیوند استخوان فک در ایمپلنت‌های دندانی

یکی از عوامل مهم برای موفقیت ایمپلنت‌های دندانی، سلامت و تراکم مناسب استخوان فک در ناحیه کاشت است. وقتی ساختار استخوانی کافی وجود نداشته باشد، پایه ایمپلنت نمی‌تواند به درستی در جای خود تثبیت شود و این موضوع ممکن است باعث بروز مشکلاتی مثل حرکت یا ناپایداری ایمپلنت در آینده شود. در چنین شرایطی، جراحی پیوند استخوان نقش مهمی در بازسازی حجم استخوان از دست‌رفته ایفا می‌کند. این جراحی با استفاده از بافت‌های استخوانی طبیعی یا مصنوعی، شرایط لازم برای فرآیند اتصال میان ایمپلنت و استخوان (osseointegration) را فراهم می‌کند.

چرا پیوتذ استخوان فک؟

در این بخش، به بررسی مهم‌ترین دلایل انجام جراحی پیوند استخوان برای ایمپلنت می‌پردازیم:

الف) تحلیل استخوان فک؛ یکی از اصلی‌ترین دلایل

وقتی دندانی برای مدت طولانی در جای خود نباشد، استخوان فک در آن ناحیه کم‌کم دچار تحلیل می‌شود. دلیلش هم این است که فشارهای طبیعی ناشی از جویدن، که از طریق ریشه دندان به استخوان منتقل می‌شوند، قطع می‌گردد و بافت استخوانی بدون این تحریک مداوم، به‌تدریج تضعیف می‌شود. این اتفاق شبیه عضله‌ای است که اگر مدت‌ها استفاده نشود، به مرور کوچک و ضعیف می‌شود.

تحلیل استخوان فک بعد از کشیدن دندان، یکی از شایع‌ترین دلایلی‌ست که باعث می‌شود شرایط برای کاشت ایمپلنت سخت‌تر شود یا حتی نیاز به جراحی‌های تکمیلی مثل پیوند استخوان به وجود بیاید. اگر این تحلیل استخوان را نادیده بگیرید، ممکن است علاوه‌بر دشواری در درمان‌های آینده، تغییراتی در فرم صورت ایجاد شود؛ مانند فرورفتگی ناحیه گونه یا کاهش حجم لب‌ها که ظاهر فرد را پیرتر نشان می‌دهد. به همین خاطر، بررسی وضعیت استخوان بعد از کشیدن دندان و پیشگیری از تحلیل شدید آن، اهمیت بالایی در سلامت دهان و ساختار صورت دارد.

ب) بیماری‌های لثه و عفونت‌های دندانی

بیماری‌های لثه (به‌ویژه در مراحل پیشرفته)، می‌توانند ساختار نگهدارنده دندان‌ها را به‌طور جدی درگیر کنند. یکی از مهم‌ترین عوارض این شرایط، تحلیل تدریجی استخوان فک است که اغلب بدون علامت واضح پیش می‌رود تا زمانی که تخریب قابل‌توجهی ایجاد شده باشد. در بیماری‌هایی مانند پریودنتیت، بافت‌های اطراف ریشه دندان، لثه، لیگامان پریودنتال و استخوان آلوئولار تحت تأثیر قرار می‌گیرند و به مرور زمان ضعیف می‌شوند. این روند نه‌تنها ثبات دندان‌ها را از بین می‌برد، بلکه با کاهش حجم استخوان در نواحی خاصی از فک، می‌تواند شرایط کاشت ایمپلنت را به‌مراتب سخت‌تر کند.

 

عوامل باکتریایی در این آسیب نقش بسیار زیادی دارند. برخی میکروارگانیسم‌ها با آزادسازی ترکیبات مخرب، واکنش‌های ایمنی بدن را تحریک می‌کنند. در پاسخ، سلول‌های ایمنی موادی (مانند اینترلوکین-1 یا TNF-α ) ترشح می‌کنند که هدفشان مقابله با عفونت است، اما همین پاسخ می‌تواند منجر به فعالیت بیش‌ازحد سلول‌های استخوان‌خوار (استئوکلاست‌ها) شود. نتیجه این چرخه التهابی، کاهش پیشرونده استخوان است که در بسیاری از موارد تنها با جراحی‌های ترمیمی مانند پیوند استخوان قابل جبران خواهد بود.

ج) آسیب‌ها و تروماهای فکی

آسیب‌های فیزیکی به ناحیه فک، حتی اگر ظاهراً خفیف به‌نظر برسند، می‌توانند به‌مرور زمان تأثیرات زیادی بر سلامت استخوان فک داشته باشند. تصادف‌های رانندگی، ضربه‌های ورزشی یا سقوط، گاهی بدون ایجاد شکستگی واضح، باعث بروز مشکلات پنهانی در بافت استخوانی می‌شوند. این مشکلات ممکن است شامل میکروفرکچرهای غیرقابل‌تشخیص، کاهش جریان خون موضعی یا تخریب تدریجی ساختار ماتریکس استخوانی باشند؛ عواملی که اغلب در کوتاه‌مدت نادیده گرفته می‌شوند، اما در بلندمدت می‌توانند عملکرد استخوان را مختل کنند.

 

وقتی یک ضربه به فک وارد می‌شود، همیشه اثر فوری آن قابل مشاهده نیست. ولی در بسیاری از موارد، همین آسیب‌های به‌ظاهر ساده، فرآیندهای ترمیمی طبیعی استخوان را مختل می‌کنند و در نهایت باعث ضعف ساختاری در ناحیه آسیب‌دیده می‌شوند. این تغییرات می‌توانند تراکم و حجم استخوان را کاهش دهند، به‌طوری که انجام ایمپلنت بدون پیوند استخوان، با ریسک بالاتری همراه شود. در این شرایط، جراح باید ابتدا شرایط استخوانی ناحیه را با روش‌هایی مثل پیوند استخوان اصلاح کند تا محیط مناسبی برای کاشت فراهم شود.

انواع مواد مورد استفاده در پیوند استخوان

انتخاب ماده مناسب برای پیوند استخوان فک، یکی از تصمیمات مهم در کل فرآیند درمان محسوب می‌شود. زیرا می‌تواند تأثیر مستقیمی بر موفقیت نهایی جراحی داشته باشد. هر یک از مواد پیوندی خصوصیات منحصربه‌فردی دارند که آنها را برای موقعیت‌های بالینی خاصی مناسب می‌سازد. در این قسمت به معرفی أنواع موادی که برای این امر استفاده می‌شوند می‌پردازیم:

• اتوگرافت

در روش اتوگرافت، استخوان مورد نیاز برای پیوند از بدن خود بیمار گرفته می‌شود، که این کار معمولاً از نواحی مثل چانه، زاویه فک پایین یا در برخی موارد از استخوان لگن انجام می‌شود. چون این استخوان از خود بدن فرد برداشته می‌شود، بیشترین سازگاری را با بافت‌های فک دارد و احتمال بروز واکنش‌های التهابی یا رد پیوند بسیار پایین است.ساختار استخوانی اتوگرافت می‌تواند به‌صورت قشری (کورتیکال) یا اسفنجی (ترابکولار) باشد؛ اولی مقاومت فیزیکی بالایی دارد و دومی غنی از سلول‌های استخوان‌ساز است که به بازسازی سریع‌تر کمک می‌کنند. در بسیاری از جراحی‌ها، ترکیبی از این دو نوع استفاده می‌شود تا هم استحکام لازم فراهم شود و هم فعالیت سلولی مطلوب شکل بگیرد.

 

با این حال، برداشت استخوان از بدن بیمار همیشه بدون چالش نیست؛ چون این فرآیند نیاز به جراحی دوم در محل دهنده دارد و ممکن است عوارضی مثل درد یا التهاب موضعی ایجاد کند. همچنین، حجم استخوانی که از نواحی داخل دهانی می‌توان برداشت، محدود است و اگر نیاز به بازسازی گسترده باشد، معمولاً سراغ منابع خارج دهانی می‌روند که پیچیدگی جراحی و دوران نقاهت را بیشتر می‌کند.

• آلوگرافت

آلوگرافت به نوعی ماده پیوندی گفته می‌شود که از استخوان فرد دیگری گرفته شده و بعد از فرآیندهای دقیق پاک‌سازی، استریلیزاسیون و آماده‌سازی، در جراحی‌های فک و ایمپلنت مورد استفاده قرار می‌گیرد. معمولاً این استخوان‌ها از اهداکنندگان فوت‌شده تهیه می‌شوند و طی مراحلی مانند حذف سلول‌های باقیمانده، ضدعفونی با اشعه گاما یا مواد شیمیایی، و سپس خشک یا فریز شدن، آماده استفاده بالینی می‌شوند.

یکی از مزیت‌های کاربردی این نوع پیوند، این است که بیمار نیازی به جراحی دوم برای برداشت استخوان از بدن خودش ندارد. اما باید توجه داشت که هر نوع پردازشی که روی آلوگرافت انجام می‌شود، مستقیماً روی عملکرد بیولوژیکی آن تأثیر می‌گذارد؛ مثلاً دوز بالای اشعه گاما ممکن است برخی پروتئین‌های سازنده استخوان مثل BMPs  را ضعیف کند، که این موضوع در کیفیت نهایی پیوند بسیار تأثیرگذار است. بنابراین، انتخاب نوع آلوگرافت و نحوه آماده‌سازی آن باید با دقت و متناسب با شرایط هر بیمار انجام شود.

• زنوگرافت

زنوگرافت‌ها از جمله مواد پرکاربرد در بازسازی استخوان فک هستند که از منابع حیوانی، عمدتاً استخوان گاو، تهیه می‌شوند. این مواد نیز پیش از استفاده، مراحل دقیق فرآوری و استریلیزاسیون را طی می‌کنند تا از نظر ایمنی زیستی کاملاً قابل‌اطمینان باشند. دلیل استفاده گسترده از زنوگرافت‌ها، شباهت زیاد آن‌ها به استخوان انسان است؛ به‌ویژه در بخش‌هایی مانند سیستم کانال‌های تغذیه‌ای که نقش مهمی در انتقال مواد مغذی و چسبندگی سلول‌های استخوان‌ساز ایفا می‌کنند. برخلاف اتوگرافت‌ها، زنوگرافت‌ها فاقد سلول‌های زنده‌اند و فرآیند بازسازی با تکیه بر عملکرد سلول‌های بدن بیمار انجام می‌شود. این موضوع ممکن است زمان ترمیم را اندکی افزایش دهد، اما در عوض، بیمار را از جراحی ثانویه و برداشت استخوان از ناحیه دیگر بدن بی‌نیاز می‌کند.

• مواد سنتتیک یا مصنوعی

مواد سنتتیک یا آلوپلاستیک، ترکیباتی مهندسی‌شده برای جایگزینی و ترمیم نواحی از دست‌رفته استخوان فک هستند. این مواد شامل سرامیک‌های زیستی مانند هیدروکسی آپاتیت و β-TCP، شیشه‌های زیست‌فعال و پلیمرهای سنتزی می‌شوند که هرکدام ویژگی‌های خاصی را دارند. یکی از مزایای اصلی این مواد، عدم نیاز به برداشت استخوان از بدن بیمار و کاهش خطرات مرتبط با عفونت یا پس‌زدگی ایمنی است.

فرآیند جراحی پیوند استخوان فک

برای رسیدن به نتایج موفقیت‌آمیز در جراحی پیوند استخوان فک برای ایمپلنت، باید همه مراحل آن با دقت برنامه‌ریزی شود؛ از ارزیابی اولیه گرفته تا انتخاب تکنیک مناسب، اجرای دقیق جراحی و مراقبت‌های بعد از آن. هر مرحله به‌طور مستقیم روی ترمیم استخوان، یکپارچگی بافت‌ها و در نهایت، موفقیت درمان تاثیر می‌گذارد.

پیش از شروع جراحی، ارزیابی‌های تخصصی صورت می‌گیرد تا شرایط فک و بافت‌های اطراف به‌طور کامل بررسی شود. این ارزیابی شامل معاینه بالینی و تصویربرداری سه‌بعدی است. تکنولوژی CBCT (Cone Beam CT) به جراح این امکان را می‌دهد تا ارتفاع، عرض و تراکم استخوان را با دقت بررسی کند و محل دقیق نقص‌های استخوانی و ساختارهای مهم مانند سینوس ماگزیلاری و کانال عصبی را مشخص نماید. در این مرحله، با در نظر گرفتن نیاز درمانی و وضعیت استخوان، نوع ماده پیوندی و روش جراحی مشخص می‌شود.

پس از طراحی درمان، جراحی در محیط استریل و تحت بی‌حسی موضعی یا آرام‌بخشی انجام می‌شود. بسته به وسعت بازسازی، تکنیک‌های مختلفی مثل پیوند ذرات استخوانی (Particulate Graft)، پیوند بلوکی (Block Graft) یا افزایش سینوس (Sinus Lift) به کار می‌روند. در جریان عمل، استخوان پیوندی با دقت در ناحیه هدف جای‌گذاری شده و معمولاً توسط پیچ‌های تیتانیومی تثبیت می‌شود تا در طول دوره ترمیم، در موقعیت مناسب باقی بماند و با استخوان طبیعی یکپارچه شود.

در پایان جراحی، محل جراحی را بخیه می زنند و توصیه‌های دقیق مراقبتی به بیمار ارائه می‌شود. فرآیند ترمیم معمولا بین 4 تا 6 ماه زمان نیاز دارد تا استخوان پیوندی به‌خوبی با استخوان میزبان جوش بخورد. در این مدت، رعایت بهداشت دهان، مصرف داروهای تجویزی و پیگیری منظم وضعیت درمان، نقش کلیدی در موفقیت نهایی دارند. پس از اطمینان از یکپارچگی کامل استخوان، مرحله بعدی یعنی کاشت ایمپلنت انجام خواهد شد.

تکنیک‌های مختلف پیوند استخوان فک چیست؟

در مواردی که استخوان تحلیل رفته یا از ابتدا ساختار مناسبی ندارد، از تکنیک‌های مختلف پیوند استخوان استفاده می‌شود. انتخاب روش مناسب بستگی به میزان تحلیل، موقعیت استخوان، وضعیت بافت‌های اطراف و شرایط کلی بیمار دارد. در ادامه، رایج‌ترین تکنیک‌ها را با جزئیات بررسی می‌کنیم.

1. پیوند بلوکی (Block Grafting)

پیوند بلوکی یکی از روش‌های بازسازی استخوان است که در آن از یک قطعه‌ی یکپارچه استخوانی استفاده می‌شود. این قطعه معمولاً از نقاطی مانند چانه، ناحیه خلفی فک پایین (راموس) یا حتی استخوان لگن (ایلیاک) برداشته می‌شود. استخوان پیوندی پس از انتقال، با پیچ‌های فلزی روی ناحیه تحلیل‌رفته فک فیکس می‌شود تا در جای خود ثابت بماند. این تکنیک اغلب زمانی استفاده می‌شود که بخش زیادی از عرض استخوان از بین رفته و نیاز به بازسازی قابل توجهی وجود دارد. فرایند ترمیم در این روش کمی طولانی‌تر است، اما امکان ایجاد پایه‌ای محکم برای ایمپلنت را فراهم می‌کند. همچنین به‌دلیل حجم بالا و ساختار یکپارچه، این نوع پیوند توان تحمل بیشتری در برابر نیروهای جویدن دارد.

2. پیوند ونیری (Veneer Grafting)

در پیوند ونیری، از لایه‌ای نازک‌تر از استخوان استفاده می‌شود که روی سطح خارجی استخوان فک قرار می‌گیرد. برخلاف پیوند بلوکی، این روش بیشتر برای ترمیم کمبودهای خفیف تا متوسط کاربرد دارد و نیازی به برداشت قطعات ضخیم استخوان نیست. پیوند ونیری اغلب برای افزایش عرض استخوان در نواحی‌ای استفاده می‌شود که تحلیل زیاد نیست اما برای قرار دادن ایمپلنت همچنان محدودیت وجود دارد. از آنجا که ضخامت پیوند کمتر است، زمان ترمیم نسبتاً کوتاه‌تر بوده و معمولاً روند جراحی نیز ساده‌تر است. در بسیاری از موارد، این تکنیک همراه با سایر روش‌ها مانند بازسازی هدایت‌شده استخوان ترکیب می‌شود تا نتیجه نهایی بهتر باشد.

3. لیفت سینوس (Sinus Augmentation)

لیفت سینوس یکی از روش‌های تخصصی در جراحی پیوند استخوان است که بیشتر در ناحیه خلفی فک بالا انجام می‌شود. با گذشت زمان و از دست رفتن دندان‌های آسیاب بالا، سینوس ماگزیلاری به سمت پایین گسترش پیدا می‌کند و ضخامت استخوان زیر آن کاهش می‌یابد. در این شرایط، فضای کافی برای قرار دادن ایمپلنت وجود ندارد. در تکنیک لیفت سینوس، جراح ابتدا غشای داخلی سینوس را به‌دقت از کف آن جدا می‌کند و به سمت بالا می‌برد. فضای خالی ایجادشده سپس با مواد پیوندی پر می‌شود تا استخوان جدید در این ناحیه رشد کند. بسته به شرایط بیمار، لیفت سینوس به دو روش باز یا بسته صورت می گیرد. این روش در افزایش ارتفاع استخوان موثر است و کمک می‌کند ایمپلنت در موقعیت درست و با پایداری مناسب قرار بگیرد.

4. بازسازی هدایت‌شده استخوان (Guided Bone Regeneration یا GBR)

تکنیک GBR یا بازسازی هدایت‌شده استخوان، روشی دقیق و مؤثر برای ترمیم نواحی با تحلیل موضعی استخوان است. در این روش، ابتدا ماده پیوندی را در ناحیه کم‌حجم قرار می دهند و سپس روی آن یک غشای مخصوص (ممبران) می پوشانند. هدف این غشا این است که اجازه ندهد سلول‌های بافت نرم وارد محل پیوند شوند و مانع استخوان‌سازی شوند. در واقع، غشا مانند یک سد عمل می‌کند که مسیر رشد سلول‌های استخوان‌ساز را باز نگه می‌دارد. این تکنیک زمانی کاربرد دارد که بخواهیم استخوان را به‌صورت کنترل‌شده و هدفمند بازسازی کنیم. مطابق با وضعیت بیمار، از ممبران‌های قابل جذب یا غیرقابل جذب استفاده می‌شود که هرکدام مزایای خاص خود را دارند.

5. انبساط ریج (Ridge Expansion)

در برخی بیماران، استخوان فک دارای ارتفاع کافی است اما عرض آن آن‌قدر باریک است که قرار دادن ایمپلنت با ریسک بالا همراه خواهد بود. برای این موارد، تکنیک انبساط ریج می‌تواند گزینه‌ی مناسبی باشد. در این روش، استخوان آلوئولار به‌صورت کنترل‌شده شکافته می‌شود و با ابزارهای مخصوص کمی گسترش پیدا می‌کند. این فضای ایجادشده با مواد پیوندی پر می‌شود تا ضمن افزایش عرض، پایداری استخوان نیز تقویت شود. گاهی اوقات، در همین جلسه می‌توان ایمپلنت را نیز همزمان قرار داد. این روش معمولاً تهاجم کمتری دارد و روند ترمیم نسبتاً سریع است، به‌ویژه در مواردی که استخوان هنوز تراکم مناسبی دارد اما صرفاً عرض آن کاهش یافته است.

6. پیوند انلی (Inlay Grafting)

پیوند انلی یکی از تکنیک‌هایی‌ست که کمتر شناخته‌شده اما در شرایط خاص بسیار مفید است. در این روش، یک حفره داخل استخوان فک ایجاد می‌شود و ماده پیوندی درون آن قرار می‌گیرد. برخلاف روش‌هایی که استخوان را از بیرون تقویت می‌کنند، در اینجا تمرکز بر افزایش ارتفاع داخلی استخوان است. پیوند انلی بیشتر زمانی به‌کار می‌رود که نیاز به افزایش عمودی استخوان در نواحی خاص وجود دارد، بدون اینکه بافت‌های اطراف تحت فشار یا کشش قرار بگیرند. انتخاب این تکنیک نیاز به ارزیابی دقیق شرایط استخوان و برنامه‌ریزی دقیق جراحی دارد تا نتایج قابل‌قبول حاصل شود.

7. دیستراکشن استئوژنز (Distraction Osteogenesis)

دیستراکشن استئوژنز یکی از پیشرفته‌ترین روش‌ها در بازسازی فک است که برخلاف سایر تکنیک‌ها، بر پایه‌ی تحریک طبیعی استخوان برای رشد عمل می‌کند. در این روش، ابتدا استخوان فک را به‌صورت کنترل‌شده برش می دهند و سپس با استفاده از دستگاهی خاص، به‌تدریج قطعات از هم جدا می‌شوند. این فاصله ایجادشده به‌مرور با استخوان جدید پر می‌شود، بدون اینکه نیاز به پیوند مستقیم باشد. از مزیت‌های اصلی این تکنیک، توانایی افزایش قابل توجه ارتفاع یا عرض استخوان در بازه‌ی زمانی چند هفته‌ای است. البته فرایند درمانی طولانی‌تر و تجهیزات پیچیده‌تری نیاز دارد، به همین دلیل معمولاً برای موارد خاص با تحلیل شدید استخوان استفاده می‌شود.

مدت زمان جراحی و مراقبت‌های حین عمل پیوند استخوان فک

مدت زمان جراحی پیوند استخوان فک به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله میزان تحلیل استخوان، تکنیک انتخاب‌شده و پیچیدگی شرایط هر بیمار. در موارد ساده‌ مانند بازسازی‌های محدود یا استفاده از روش‌های هدایت استخوانی، زمان جراحی معمولاً بین 45 تا 90 دقیقه است. اما در شرایطی که نیاز به پیوند بلوکی، افزایش سینوس یا بازسازی گسترده‌تری وجود دارد، مدت عمل ممکن است تا 3 یا حتی 4 ساعت هم افزایش یابد.

در طول جراحی پیوند استخوان فک، تمام مراحل تحت کنترل دقیق انجام می‌شود؛ از استریلیزاسیون کامل محیط و کنترل خونریزی گرفته تا حفظ دمای مناسب مواد پیوندی و رعایت اصول جراحی برای کاهش آسیب به بافت‌های اطراف. همچنین برای کاهش احتمال عفونت و التهاب، معمولاً از آنتی‌بیوتیک‌ها و داروهای ضدالتهاب استفاده می‌شود.

پس از پایان جراحی، ناحیه موردنظر را با دقت بخیه می‌ زنند و پانسمانی مناسب برای کنترل خونریزی و کاهش تورم قرار می‌گیرد. در نهایت، بیمار دستورالعمل‌های مراقبتی پس از عمل را دریافت کرده و ویزیت‌های بعدی برای ارزیابی روند ترمیم برنامه‌ریزی می‌شود.

کلام آخر: آیا جراحی پیوند استخوان فک برای ایمپلنت دندان ضروری است؟

جراحی پیوند استخوان فک برای ایمپلنت دندان در همه موارد ضروری نیست، اما در برخی شرایط خاص ممکن است نیاز باشد. اگر استخوان فک شما به اندازه کافی محکم و ضخیم باشد، معمولاً نیازی به جراحی اضافی نیست و می‌توان مستقیماً ایمپلنت را کاشت. اگر قصد انجام جراحی پیوند استخوان فک در گرگان را دارید، توصیه می‌شود ابتدا با جراح متخصص ایمپلنت دندان دکتر آذین کمال پور، مشورت کنید. ایشان پس از معاینه دقیق، تمامی گزینه‌های درمانی را بررسی می کنند تا شما با درک کامل از مراحل، مراقبت‌ها و هزینه‌ها، تصمیم آگاهانه‌ای بگیرید و شانس موفقیت درمان افزایش یابد. کافی است با رزو آنلاین، یا برقرای تماس، نوبت مشاوره خود را قطعی کنید.